,,Ha!'', zei de assistent van Anne (mijn huisarts) vanmorgen. ,,Een studentenelleboog!''
Want al een paar weken is mijn elleboog heel raar dik, net of er onder de huid een slap opgeblazen ballonnetje zit. Omdat je het verder niet voelt dacht ik, het gaat wel over, maar het werd heel langzaam steeds een beetje dikker. Dus ik naar Anne.
,,De tijd dat we student waren ligt ver achter ons'', verzuchtte die, want we hebben lang geleden op dezelfde studentenflat gewoond.
Het was, stelden de heren vast, een soort vochtophoping, die je krijgt als je je elleboog heel hard stoot of als je er vaak op leunt. Ik heb dus te veel met mijn ellebogen gewerkt.
Omdat ik wel vermoedde dat er geprikt zou worden, had ik de camera meegenomen. Lekkere vieze Ria-Bremerfoto's, gemaakt door de assistent.
Hij was toch best dik, als je het zo ziet.
Er ging een spuit in, waarmee Anne vuilgeel doorzichtig vocht uit het onderhuidse kussen zoog. Het zag eruit als bedorven Fanta. Je kon het niet ruiken, want het kwam in een buisje.
Die naald liet hij erin zitten, daar drupte nog wat bloed uit. Eerst op de hand die Anne eronder hield...
... en toen in een Tupperwarebakje, dat op het aanrecht stond. ,,Ik had dit zelf ook wel kunnen doen, met een keukenmes'', zei ik. ,,Dan had u raar opgekeken, vooral als u daar ook kip mee had gesneden'', zei de assistent.
Er ging vervolgens prednison (schrijf je dat zo?) in de elleboog, tegen infectie. ,,Daar krijg je toch een heel dik hoofd van'', vroeg ik geschrokken. ,,Alleen als je het slikt'', stelde dokter Anne me gerust.
Een mooie pleister erop en klaar. Je ziet al meteen dat het dunner is. Wel heb ik zo lang met die verdikking geklooid, dat ik nu het gevoel heb dat ik onder mijn elleboog iets mis...
