Wat u niet wist over #itgwo

Onderweg in het Vlielander bos was een hoog scherm neergezet, waarop tekenfilmachtige bomen geprojecteerd werden en een lantaarnpaal. Het was een doorlopende film: de bomen raakten steeds meer besneeuwd, tot de lantaarnpaal ineens rood werd, de lamp als een  lavadruppel omlaag lekte en op de straat uiteenspatte.

Drie kinderen waren daar enorm door gefascineerd. Steeds als de lamp rood werd, renden ze naar het doek om te proberen de druppel op te vangen.

Tijdens Into the Great Wide Open liep van alles op het eiland rond. Ook eilanders - ik kwam een groep Amelanders tegen.

Maar de Terschellingers die ik er meestal tref, ontbraken.

Dat komt, vertelde oud-collega Truus, omdat de Terschellingers in eerste instantie geen kaartje hadden kunnen bemachtigen.

Daarom hadden ze, om hun onafhankelijkheid te tonen, zelf maar een festival georganiseerd in Loppersum, waareen van hen woont. Shakin' Grunn.

Vandaar dat we op het festival een paar foto's maakten en die naar Loppersum mailden. Om ze de ogen uit te steken, met hun Eefje de Visser.

Op het grote veld viel een man op in een felroze T-shirt, en met een Ron Brandsteder Aerobics vest. Voor hij ging zitten spreidde hij een Braziliaanse vlag uit.

,,Komt u uit Brazilie", vroeg ik hem. ,,Of heeft het met het WK te maken?"

,,Nee, en ik kom er niet vandaan", vertelde hij. ,,Maar ik ben er wel geweest." Een goede vriend van hem had er gewoond en die was pas overleden.

,,Dus het is ook een beetje een herdenking", zei hij.

Naar Ron Brandsteder heb ik niet meer gevraagd.

Kijk, dit was mijn slaapplek. Ik deelde hem met Gijsbert Kamer van de Volkskrant, die ik verder amper heb getroffen.

Ja, tijdens een talkshow op het Bospodium, die we met zijn tweeen deden. Hij stelde vragen aan Susanne Linssen, terwijl ik voorkwam dat ze met klapstoel en al omtuimelde.

Ik geloof niet dat hij snurkte en hoop maar dat ik het evenmin heb gedaan.