Als je op Vliegbasis Leeuwarden bent krijg je een hesje met een nummer. Vermoedelijk omdat ze je dan nog kunnen identificeren als er iets heel erg misgaat.
,,Mooi hesje!", zeggen de personeelsleden van de basis, die zelf of in uniform of in van die luchtmachtoveralls lopen.
Mijn hesje had nummer 007, een mooi getal, vandaar dat fotograaf Laurens Aaij me in superspionnenhouding op de foto zette. (,,Hayo Bootsma van Omrop Fryslan had dit de vorige keer aan", zei de medewerker van de basis. De vraag is of het daar beter van wordt).
Ik was er deze week om wat over de SAR te horen, de reddingshelikopters die ondermeer met patienten van de Friese eilanden naar de wal vliegen, als er veel haast bij is. Toen ik dertien of veertien was, vertelde ik ze, had ik een acute blindedarmontsteking. Destijds verwachtte ik dat ik nu wel in een helikopter naar de wal zou worden gevlogen. Wat me ondanks de pijn van die ontsteking fantastisch had geleken.
Maar helaas, een gewone ziekenauto op de boot was goed genoeg. ,,Dat zou nu niet meer zo zijn", vertelde de commandant. ,,Een acute blindedarm, op die leeftijd..."
Toen we al uitgepraat waren en Laurens Aaij foto's maakte, belde pa ineens. Joppe had een spuitje gekregen, zei hij aangedaan.
,,Ik moet even bellen", zei ik. ,,De hond van mijn vader is dood." De militairen wezen me een zijruimte, waar het rustig was.
Toen ik weer terugkwam zei een piloot: ,,Woont je vader nog op Ameland?". Hij wees op de heli: ,,We vliegen er zo naar toe."
Maar dat was verspilling van overheidsgeld geweest, de hond was er immers al niet meer. En dit aanbod was waarschijnlijk ook niet serieus bedoeld. Toch heb ik dus voor de tweede keer een helikoptervlucht gemist.
(De foto is van Laurens Aaij)
