,,Wij zijn van de Oostenrijkse televisie'', zei een grijsharige man in het Engels tegen allerlei mensen die rond sluitingstijd van de Akropolis kwamen. Meteen kregen ze een camera op zich gericht.
,,Wat merkt u van de crisis rond de euro in uw eigen leven?''
Ik verstond de antwoorden niet, maar toen ze een man in priesteruitdossing aanhielden ging ik dichterbij staan. Hij zag er Grieks-Orthodox uit, lang zwart gewaad, zwart cilindrisch mutsje, een forse baard en een waardige wijze van schrijden.
,,Wat merkt u van de crisis rond de euro?''
,,Ik bid voor alle mensen'', zei de priester, die net zo statig Engels sprak als hij liep.
Zo eenvoudig gaf de Oostenrijkse televisie niet op. ,,Maar wat merkt u er persoonlijk van, in uw eigen leven?''
,,Mijn hart gaat uit naar de daklozen'', zei de priester en schreed verder.
Intussen hingen achter ons, op een pleintje waar de hele dag ansichtkaartenverkopers, muzikanten en gidsen zonder diploma rondlopen, wat scooterjongens rond. Een fortuinlijke enkeling had zelfs een motor.
Toen die wegreed, startte hij even en zette de motor toen weer af, omdat het toch allemaal heuvelafwaarts is en dat spaart benzine. Hij keek er zo cool mogelijk bij.
Het leek me een sprekend voorbeeld van de invloed van de eurocrisis op het persoonlijk leven, maar de Oostenrijkse televisie heeft het niet vastgelegd.
