Mijn kleren was ik al meer dan een jaar met een wasbol. Een ecologische wasbal. Hij is dan ook groen, een beetje ovaal, en heeft overal gaatjes. Hij rammelt, want er zit keramisch gruis in. Dat doet de truuk, naar het schijnt: je doet hem in de wasmachine, hij rammelt de hele wasbeurt en alles komt er schoon uit. Je kunt er voor het geurtje een beetje waspoeder bij doen.
Volgens het doosje gaat hij duizend wasbeurten mee, maar ik ben vergeten op te schrijven hoe vaak ik hem al heb gebruikt, dus ik hoop maar dat er tegen die tijd een bel gaat of zoiets. De vraag is of het allemaal wetenschap is of geloof, maar ik krijg geen klachten over vieze kleren.
Zoiets zou ik uit mezelf nooit kopen, maar ik heb hem gekregen van Jaap en Lisette, die de wasbol in Nederland hebben geimporteerd en er met een paar anderen een succes van hebben gemaakt.
Jaap en Liseth hebben hun aandeel in de ecowasbal verkocht en gaven daarom gisteren een lunch in een grachtenpand aan de Singel in Amsterdam. Daar is het kantoor van Jaap, waar hij nu bezig is met bewegwijzering en de mogelijke leverantie van zijden lampen aan de koning van Bhutan.
De lunch werd gemaakt onder leiding van Alain Caron, een kwieke, beweeglijke man met een mooi Frans accent. Bezoekers stootten elkaar aan toen hij het woord nam, want hij is een Bekende Nederlander: hij is een van de juryleden van het tv-programma Masterchef. Het lukte me niet hem scherp op de foto te krijgen, althans met mijn telefoon.
Hij had de winnares van afgelopen seizoen, Estée Strooker, en de nummer vier, die geloof ik Mireille Muller heet, meegebracht. De keuken was in het souterrain, tussen twee gangen door liep ik even met het cameraatje door het gebouw. Caron zit boven bij ons aan tafel. Mooi hoor, zo'n grachtenpand.
