(Op 7 december was ik Sinterklaas in Hollum. Daardoor was ik niet in Erfurt, op het gala tere ere van de 107-de verjaardag van Johannes Heesters. Lars en Ronald waren er wel, en op mijn verzoek schreef Lars een stuk voor mijn weblog. Dit is het, met zijn filmpjes.)
,,Mag ik u wat vragen?'’, vroeg de man met de camera, waar op stond dat hij van de Sachsenschau was. ,,Is dat Hollands dat u spreekt? Komt u uit Holland?’'
,,Zeker wel. We zijn gisteren helemaal uit Den Haag komen glijden’', zei ik tegen de camera. ,,Met al die gladheid en de sneeuwval.'’ Dat was niet helemaal waar, maar voor een televisiecamera mag je de waarheid een beetje aandikken.
Ronald en ik stonden bij de garderobe van de Kaisersaal in Erfurt, waar zojuist het 107. Geburtstagsgala van Johannes Heesters was afgelopen. Iemand van 107 die simpelweg nog in leven is, dat is al bijzonder genoeg. Maar iemand als Johannes Heesters, die nog met Louis Davids heeft opgetreden en nu nog steeds de sterren van de hemel zingt, dat is magie, dat is… bijna onaards.
Heesters is gestopt met roken, het heeft de afgelopen week in alle kranten gestaan maar hij vertelde het graag nog eens voor de microfoon. Drie of vier weken al heeft hij geen sigaret meer aangeraakt.
,,Mijn dokter heeft gezegd: 'Hij moet niet meer roken, dat is levensgevaarlijk'. En je moet wat aannemen van zo’n man, hij is dokter, je kunt niet zeggen: 'Die heeft er geen verstand van''', aldus de hoogbejaarde performer, aan wie je de jaren wel een beetje begint af te zien.
Eerlijk gezegd maakte ik me een beetje zorgen. Toen Ronald, Asing en ik hem voor het laatst hadden zien optreden in Stuttgart, leek hij me een stuk brozer dan de keer daarvoor, sindsdien waren er anderhalf jaar verstreken, en dat tikt aan als je boven de honderd bent.
Maar op het moment dat hij eenmaal zijn plekje op het podium had ingenomen, staand tegen de vleugel, wisten Ronald en ik meteen dat het wel snor zat. Timing goed, adem genoeg, volume dik in orde, Heesters veegde de vloer aan met de veel jongere zanger van het Salonorkest Weimar, dat hem in Erfurt begeleidde.
Voor de pauze zong Heesters vier nummers achter elkaar.
Eerst ‘Ich knüpfte manche zarte Bande’ (uit Der Bettelstudent), daarna ‘Ich bin Gott sei dank nicht mehr jung’ uit de musical Gigi, vervolgens ‘Man müsste Klavier spielen können’ en als laatste voor de pauze ‘Ich werde hundert Jahre alt’, het wat niksige nummer van de gelijknamige cd ter gelegenheid van Heesters’ honderdste verjaardag, geproduceerd door Jack White.
Na een paar nummers ging Heesters’ timing wel enigszins achteruit. Florian, de jonge pianist, had er een hele kluif aan om zijn tempo steeds aan te passen als Heesters weer eens een lange uithaal deed.
Een enkele keer vergiste hij zich in de tekst. Zo zong hij ‘Ich habe die Menschen zum sterben gebracht’; het had moeten zijn ‘zum lachen gebracht’, nogal een verschil, maar op Jopie’s leeftijd mag je wat door de vingers zien.
Ronald en ik waren niet de enige groupies. Beneden in de Kaiser zat een bejaarde dame in een roze trui met een grote ruiker, gespitst op elke gelegenheid om die op het podium aan de jarige aan te bieden. Ze had ook een verjaardagskaart bij zich met een chip erin die de hele tijd ‘Happy Birthday to you’ piepte, iets dat op stille momenten door de hele zaal te horen was.
Aan het eind, toen alle optredende artiesten met ballonnen op het podium stonden en de zaal Heesters toezong ter gelegenheid van zijn verjaardag, zag ze haar kans schoon. Ze besteeg het trapje naar het podium, maar werd resoluut teruggezonden. Toen vijf minuten later de show was afgelopen, probeerde ze het opnieuw, maar de gordijnen schoven al dicht en een jongen van de crew stuurde haar weg. Uiteindelijk, toen niemand oplette, wurmde ze zich alsnog achter het doek.
,,Hebt u die bloemen nog kunnen geven?’', vroeg ik aan haar, even later in de foyer.
,,Jazeker'’, zei ze, nog stikvol adrenaline. ,,Ik heb hem kunnen feliciteren en alles.'’
Ik zei haar dat ik de hele avond haar verjaarskaart had horen piepen, maar dat ontkende ze om het hardst. ,,Dat is gelogen!'’ Daarna wendde ze zich tot de camera van de Sachsenschau.
Alles bij elkaar was het een memorabele avond met Johannes Heesters, die monter zong dat hij niet hundert Jahre alt zal worden, maar honderacht en zelfs honderdnegen. De sigaret die zijn dochter Nicole hem op het podium aanbood, weigerde hij resoluut; de borrel die erbij kwam, sloeg hij in één keer achterover.
,,Er ist lebendige Theatergeschichte’', zei Ronald tegen de camera van de Sachsenschau, ,,aber kein Museumstück’'.
Normaal is Ronald niet zo’n mediatype, maar dit kwam uit de grond van zijn hart.
