woensdag 8 december 2010
Keep me rolling
Het bijzonderste onderdeel van Sinterklaas-zijn is de blije rit te paard, door een dorp vol zwaaiende en lachende mensen. Zelfs dwarse zestienjarigen krijg je in Hollum met een combinatie van strak aankijken en onstuitbaar toezwaaien de puberende handen wel uit de jaszak.
Dit jaar was Sinterklaas op maandag en dinsdag. Er ligt sneeuw, overdag was er lichte dooi, ’s avonds en ’s nachts vroor het aan de grond. Kortom: kans op gladheid. Mijn vader liet me grinnikend afgrijselijke YouTube-filmpjes zien met Sinterklazen die ontluisterend van hun paard lazerden.
Daarom ging de rit in Ballum helemaal niet door en besloten ze in Hollum, dat de Sint per jeep door het dorp zou, zo'n legergroene zonder dak die aan Canadese bevrijders doet denken. Het muziekkorps had geen trek in glibberpartijen, dus de route werd sterk ingekort. De Stelp zat er niet eens in.
Na het schoolbezoek ging ik met een boek vol tekeningen en aandoenlijke kinderbriefjes (,,De vogels vonden het heel leker / En de poesen heben deze dag nog een vogel op ge geeten / En ik heb inderdaad leker ge zwomen’’) het laddertje op.
Abe, van wie de jeep is, hield zowel het laddertje en zijn hart vast, want Sint klom er passend onhandig op. Ik ging eerst op de achterbank zitten, maar dan ben je nauwelijks nog te zien.
,,Als de paus het kan, kan ik het ook!’’, riep ik dapper en deed de rit staand en een beetje wankelend.
Het is anders, zo’n pruttelende Amerigo op wielen, maar het wuiven en lachen was er niet minder om. Integendeel: hier passeerde immers een combinatie van de Sint, de paus en onze bevrijders.
(Dit is een bewerkte versie van de column die ik tussen mijn optreden als Sint en banevegen schreef voor de LC van woensdag 8 december. De bovenste foto is gemaakt door Jan-Theo IJnsen, de onderste door Jaap de Boer.)