Vorig jaar maart fietste ik naar Tiny Mulder, want ik wilde haar al jaren van alles vragen over haar Friese vertaling van 'Jabberwocky', het nonsensgedicht van Lewis Carroll.
Haar vertaling had ze lang niet gezien, maar nu ze die herlas werd ze er helemaal fleurig van. ,,Ik vind dit perfect'', oordeelde ze.
Waarna we een levendig gesprek over haar woordvondsten hadden en haar aanstekelijk enthousiasme voor alles van Lewis Carroll, dit gedicht en 'Alice in Wonderland' voorop.
We hadden het ook over de vorige keer dat ik haar sprak, in 2001. Op 11 september was er in de Prinsentuin de afsluiting van een poëzieproject, waarin een van haar eigen gedichten, 'Bitterswiet', in een heleboel andere talen was omgezet.
Net daarvoor bekeken we op de redactie livebeelden van een vliegtuig dat zich in het World Trade Centre in New York boorde. Het zag er afschuwelijk uit en ik fietste naar de Prinsentuin met het idee dat de Derde Wereldoorlog misschien zou beginnen terwijl ik daar een literaire bijeenkomst zat te verslaan.
Bij binnenkomst deelde ik mijn bezorgdheid met Teake Oppewal, die bij het Fries Letterkundig Museum werkte. ,,New York is ver weg'', suste hij, wat mij er niet geruster op maakte. Ik kon mijn aandacht er niet bij houden en schreef dat ook in mijn stukje, dat half over die dreiging ging en half over de bijeenkomst.
Daar voelde ik me tegenover Tiny Mulder wat schuldig over, zij kon dat niet helpen. Gelukkig had ik haar de volgende dag aan de telefoon en ze was heel tevreden. Sterker nog, ze was zelfs boos op de organisatoren, die haar niets over het wereldnieuws hadden verteld. Dat hoorde ze 's avonds pas op de autoradio, toen ze onderweg naar huis was.
Het was voor haar extra schokkend, want haar zoon woont in Pittsburgh. Daar was dat vierde vliegtuig naar onderweg, waar de kapers uiteindelijk door de passagiers werden overmeesterd.
Vanmorgen is Tiny Mulder overleden. Ze werd 89, lees ik. Het mag zelfzuchtig klinken, maar ik ben blij dat ik het met haar over Jabberwocky heb gehad.
