Wat je hoort in de pers- en gastenruimte bovenin De Doelen is even wereldwijd als wat je op het Rotterdams filmfestival op het doek ziet.
Woensdag zat een jonge filmmaker (denk ik) met een keurig onderhouden baardje te praten met een kennis, aan de tafel naast me. Ze hadden het over 'Un Prophete', een spannende en pakkende Franse misdaadfilm. Van hen mag die een Oscar winnen, ,,het is de beste Franse film in tien jaar''.
,,Het sneeuwt in Palestina. Ik heb vanmorgen even gebeld'', zei de filmmaker.
,,Dan kun je beter hier in Rotterdam blijven'', zei de ander.
Zojuist raakte ik in gesprek met een Amerikaan, die voor een online filmblad schrijft. Hij belde net met degene die thuis in Washington D.C. op zijn kat past. Vanmiddag zou hij terugvliegen, maar zijn vlucht is afgelast.
,,Er is een blizzard in Washington'', legde hij me uit. ,,Vliegtuigen kunnen er niet landen. Dus ik ga hier in Rotterdam vluchtelingenstatus aanvragen. Klimatologische vluchteling, dat is een heel nieuwe categorie.''
,,Washington is vast mooi als er sneeuw ligt'', zei ik.
,,Het is prachtig'', zei de man. ,,De sneeuw dempt alles, dus het is nog stiller dan anders.''
Hier in Rotterdam ligt helemaal niks, maar al die sneeuw die overal ter wereld valt maakt weemoedig. Net het melancholieke einde van 'The Dead' van James Joyce (trouwens ook heel mooi verfilmd):
A few light taps upon the pane made him turn to the window. It had begun to snow again. He watched sleepily the flakes, silver and dark, falling obliquely against the lamplight. The time had come for him to set out on his journey westward. Yes, the newspapers were right: snow was general all over Ireland. It was falling on every part of the dark central plain, on the treeless hills, falling softly upon the Bog of Allen and, farther westward, softly falling into the dark mutinous Shannon waves. It was falling, too, upon every part of the lonely churchyard on the hill where Michael Furey lay buried. It lay thickly drifted on the crooked crosses and headstones, on the spears of the little gate, on the barren thorns. His soul swooned slowly as he heard the snow falling faintly through the universe and faintly falling, like the descent of their last end, upon all the living and the dead.
De foto is van 2007, gemaakt voor UPI door Kevin Dietsch
