Gryts viste bij mij in de tuin een heel klein rupsje of wormpje van haar mouw. Het zag eruit als een stukje ijzerdraad met haartjes.
Misschien is dit het soort dier dat appels van binnenuit opeet, dachten we zelf, dus we zetten het op een uit de boom gevallen appel, waar toch al gaten inzaten. Maar het gat ging hij (of zij) niet in.
Heel langzaam en een beetje spastisch bewoog het diertje juist de andere kant op. Het richtte zich daarvoor op op zijn achtereind, bleef dan een hele tijd trillend staan, zette zijn vooreind neer en trok dan in een keer de achterkant naar zich toe, zodat er een soort boogje ontstond.
Misschien is een safari met leeuwen en giraffen grootser, maar toch was dit een boeiend natuuruitstapje, en het gebeurde zomaar bij de koffie.
