Veren

De leukste wagen bij de optocht op Koninginnedag in Hollum was er een over ophokken. Achter tralies zaten als kippen verklede mannen, en op de wagen was een luchtkanon gemonteerd, met twee buizen, die voortdurend veren uitbliezen. En ook niet weinig, een soort mist van veren was het.

Volgens sommigen had deze ploeg wel 300 kilo veren gekocht. De volgende dag lagen ze nog overal, net of het gesneeuwd heeft.

Maar de prijs voor de mooiste wagen ging naar een wagen vol kinderen uit Ballum, die nog niet naar school gaan. Ze reden in een sprookjeslandschap rond. Ik dacht dat het een school was, want daar gaat de eerste prijs altijd al heen, maar dat is ditmaal dus niet zo.

Veel fotos heb ik niet gemaakt, want de batterij was leeg. Dat was misschien maar goed ook, want aan het eind van de dag was mijn eigen batterij ook totaal leeg. En mijn geheugen is ook gedeeltelijk gewist.

Piercing

In de Ierse pub kwam ik Wietse tegen, die schipper is maar zelf geen boot heeft. Anders dan de meeste schippers heeft hij geen ringetje in zijn oor, maar een chroomkleurig staafje met aan beide zijden een bolletje. Een metalen wattenstaafje, maar dan korter.

,,Wat een rare oorring'', zei ik.

,,Het is eigenlijk een tepelpiercing'', zei Wietse.

Waarop ik wilde weten of hij die eerst door zijn tepel had gehad (,,ja'') en of zoiets pijn doet.

,,Ze knijpen in je tepel met een tang'', zei Wietse, ,,en die pijn voel je zo dat je het niet meer merkt als ze er een piercing doorheen prikken.''

En erna dan?

,,Het was een dag of drie ontstoken, maar daarna had ik nergens last van'', zei hij.

Ik was zo onder de indruk dat ik volkomen vergat te vragen waarom hij dat ding dan nu in zijn oor heeft. Zal zijn vriendin wel hebben gezegd.

Voorbijgangers

,,Wat een mooi huis'', dacht koningin Beatrix, toen ze gistermorgen mijn voordeur passeerde (links op de foto van Niels Westra). ,,Hier woont zeker iemand gezellig.''

Gisteren liep het dure gezelschap door de Grote Kerkstraat, met bij Beatrix ook de Groothertog van Luxemburg (die lange man met dat witte pochet) en zijn vrouw (oranje jasje). En burgemeester Geert Dales (burgemeestersketting) en commissaris der koningin Ed Nijpels (gele stropdas). En zie, ik sta er zelf ook nog op, met een serieuze blik.

Dit was luttele seconden voor die meneer uiterst links vroeg of ik een beetje door wilde lopen. Want de RVD was streng voor de journalisten, ditmaal. Je mag de koningin niet citeren om een of andere reden, maar dat kon ook amper want dichter dan dit ben ik niet bij haar geweest. Je vraagt ze af, als ze eens iets gevleugelds gaat zeggen, zoals Julius Caesar of Napoleon, hoe dat dan ooit in de geschiedenisboekjes moet komen.



Verder viel het met de strengheid wel mee. Toen de koninklijke familie jaren geleden bij mijn ouders in De Zwaan kwam (zie de foto van Tom Wouters, ik denk 1982 of zo) prikten veiligheidsmensen van tevoren met breinaalden in de bloempotten. Bij mij - en bij de andere bewoners van de Kerkstraat - zijn ze niet geweest. Omdat ze wel weten dat zulke brave mensen geen bommen en repeteergeweren achter de vitrage hebben staan.

Leeuwarders

Het was een echt Leeuwarder weekeind, dat vrijdagavond begon met een drukke discussie over de plannen voor het Zaailand. Ik heb geen idee of ik voor of tegen moet stemmen, erg mooi zien de plannen er niet uit, op het ontwerp voor het Fries Museum na dan.

Zaterdag was er slap geklets op een terras, waar ik hoorde dat Tennisclub Nijlan en een bepaalde wijk in Goutum - Gielfjild of zo - brandhaarden van overspel zijn.

En vandaag een wandelingetje naar de Groene Ster. Daar is een wandelpad langs het water dat de gemeente wil verkopen. Allemaal natuurliefhebbers zijn daartegen in actie, maar ik kende het niet. Het was nu of nooit, want maandagavond vergadert de raad er al over.

Onderweg erheen liep ik langs Zalen Schaaf. Allemaal fietsen, want daar was Liwwadderdag. Dan staan er binnen kraampjes met boeken, diaschermen en oude foto's, en daar lopen mensen tussendoor over vroeger te praten. Er was een lezing over de Schrans (Skgaans zegt de echte Leeuwarder) waar niemand meer in kon, zo vol.



Enfin, het is een hele tippel naar de Groene Ster en weer terug, maar het is er wel mooi. Heel Friesland laat er zijn hond uit, daar komt het geloof ik op neer, en de kinderen kunnen meteen mee. Er nestelt zelfs een ooievaar.

Dik drie uur later liep ik weer langs Schaaf. Daar stonden godbetert nog steeds fietsen, want die Liwwadder dag was nog bezig. Het liep al naar zessen! De drukte binnen viel mee: een enkeling aan de bar en een paar dansende stellen. De kraampjes stonden er nog, maar er liep niemand meer langs. Erg gezellig was dat niet, maar de sfeer was heel bijzonder.

Damocles

In Zwolle stapt een wat ouder echtpaar in de trein, met een enorme reiskoffer op wieltjes. Hij, een kale heer met stropdas en een speldje van de ANWB, tilt de koffer met veel moeite in het bagagerek boven ons. Hij is zo groot, dat hij er half uit blijft steken.

,,Die gaat eruit vallen hoor'', waarschuwt een blonde vrouw verderop. ,,Dat zou niet de eerste keer zijn.''

De man staat even wat besluiteloos en tilt hem er dan uit.

,,Misschien kunt u hem tussen de banken zetten'', opper ik. Ik zit naast zijn vrouw, tegenover hem.

,,Nee, dat hebben we al eens eerder geprobeerd, daar past hij niet, kijk maar'', zegt de man. En inderdaad, de koffer kan in het gangpad de draai niet maken.

Hij tilt hem weer op en legt hem terug in het bagagevak boven onze stoelen. Ook nog eens met de onderkant, het zwaarste en dikste deel, naar buiten.

,,Het zou niet voor het eerst zijn hoor'', zegt de vrouw verderop dringend.

,,Ze wil zeker dat ik op zo'n bankje ga zitten met die koffer op mijn knieen'', mompelt hij zo zachtjes dat alleen zijn vrouw en ik het horen.

,,Ja, wees maar eigenwijs'', zegt zijn vrouw.

,,Ik ga ergens anders zitten'', kondigt de blonde vrouw luid aan en staat op.

De man slaat het AD open. ,,Daar gebeurt niks mee'', zegt hij tegen niemand in het bijzonder.

,,Toen we uit Tunesië terugkwamen hebben we het ook niet gedaan, die koffer in het rek'', zegt zijn vrouw.

,,Jawel'', zegt haar man. ,,Toen heeft die man me immers geholpen.''

,,Wees maar eigenwijs'', zegt zijn vrouw. ,,Kun je me de Margriet even geven?''

De blondine komt weer op haar oude plaats zitten - de trein is nogal vol - maar kijkt onze kant niet meer op. Een beetje hobbelend komen we in beweging. Ik probeer niet naar de koffer te kijken, en ook niet naar het kwetsbare, kale hoofd van de bezitter, er pal onder.

Er gebeurde niks, althans niet tot Utrecht waar ik eruit moest. Maar het reizen wordt er wel spannender van.

Verrekijk

Pas bij het bewerken van deze vlucht vogels op het wad vielen me die rare blokjes op die op de horizon staan. Het zijn de torens van Leeuwarden, die Abe Bonnema ontwierp. Small world.

In De Zwaan (Sinds 1764)

Als gezegd, ik had mijn fototoestel bij me in De Zwaan. En dan ga je na verloop van tijd ook fotos maken. Het toestel ging op het laatst van hand tot hand, maar dat had voornamelijk rare kiekjes tot gevolg. Zo is van een heleboel bezoekers het achterwerk gefotografeerd, rustend op de barkruk. Dat heb ik allemaal weggegooid. Het was trouwens ouderwets gezellig in De Zwaan. Zo zien we het graag.


Jaap met een gele jas.


Ivo.


Ikzelf.


Ingrid. Die het zelf wel prettig vond dat de foto vaag is, want dat waren we op het laatst allemaal een beetje.


Theo de bakker.


Marieke.


Katarina en Bert.


Mariska en Luuk Jan. Of Luc-Jan. Of zo.


En dit is de zoon van Ank, van wie ik de naam niet meer weet. Dirk?

Brand!

Middernacht in De Zwaan meldde Ivo vanachter de bar dat er brand zou zijn op het Oerd. Het was Ingrid en mij al opgevallen, toen we erheen liepen, dat het dorp rook alsof iedereen de open haard aanhad.

Maar wat zou er kunnen branden op het Oerd? Het was niet extreem droog, en helmgras en vochtige heide, daar krijg je vast geen grote fik van. ,,De afsluiter van het gas zit daar ook'', suggereerde Ank, die ook aan de bar zat. Ah! Reden genoeg om Bert uit bed te bellen.

,,Het schijnsel is zo fel dat je boven de gloed ziet'', zei Ivo even later, al was hij zelf niet boven geweest. Ik had mijn fototoestel mee, dus ik ging even het hotel in. Dat van die gloed viel reuze mee, al rook het binnen nu ook naar houtkachels. (Later kreeg Ivo een sms, dat de geur van paasvuren op Borkum zou komen.)

Maar wat een verrassing! Boven in Hotel de Zwaan, waar ik wel vijftien jaar niet geweest ben, was alles bijna net zo als vroeger. Bij kamer 14, die een tijdje mijn kamer is geweest in de winter, omdat onze eigen zolder nog geen verwarming had, zat zelfs nog de sticker die ik er destijds heb opgeplakt. Dat was zo'n sticker die je nat moest maken en dan ergens op kon schuiven, decalcomanie heette dat. Nooit meer tegengekomen.

Wisselen

Jelle Dijkstra - zoon van Jantien en Jeroen - bewaart zijn uitgevallen melktanden in een houten pillendoosje met een blauw beschilderd dekseltje. Er zitten al drie in. De meest recente is van gisteren en die laat hij graag zien.

Laten liggen

Gisteren had ik mijn fototoestel op het bureau van Ciska laten liggen. Fotograaf Wietze Landman ging ermee aan de haal, en kiekte deze Darth Maul-rugzak, die bij de fotografen aan de muur hangt. Ik heb hem de achtergrond een beetje donkerder gemaakt, al was de foto van zichzelf al eng.

Pizza's in de nacht

De pizzeria van Gianni gaat binnenkort dicht, daarom waren we er gisteravond met een grote groep en een bos bloemen in de kleuren van de Italiaanse vlag. Gianni leek er wel tevreden mee.








Daarna gingen we de kroeg nog even in, dat is op zich niet ongewoon maar meestal heb je je fototoestel dan niet bij je. Nu wel. Vandaar nog wat foto's. De meligste kiekjes heb ik overigens weggegooid.


Dit is in de Spoekepolle.





En dit is in de Ierse pub.

Ik moest er zelf ook aan geloven, en word hier geknuffeld door Barend, die altijd een eendagsbaardje heeft. Dat voelt nogal raar, maar Olga vindt het juist heel prettig, zei ze. ,,Het is net een scrub'', legde ze uit.

Nog een keer

De meningen over de film zijn verdeeld, maar de plaatjes van cameraman Bert Pot zijn prachtig, in 'Sportman van de eeuw'. Wat ik niet wist - ik kwam er vanmorgen pas achter - was dat hij ook losse foto's van figuranten heeft gemaakt. Die foto's zijn ook al om je vingers bij af te likken, je reinste wederopbouwtijd. Ze staan hier.

Haantje de voorste

Kijk eens aan: sta ik alweer op de foto in de krant, op de voorpagina zelfs. Er was ook geen ontsnappen aan. Ik stond wat naar achteren, bij de intocht van vier sterren van 'Sportman fan'e ieu', vanwege al die tv-camera's. Maar aan de lens van Niels Westra kon ik niet ontsnappen. Nou ja, wat mijn voordeur kan, kan ik ook.

Mijn voordeur, de filmster

Wie de film 'Nynke' van Pieter Verhoeff heeft gezien, zal zich zeker herinneren dat mijn voordeur erin te zien is. Want er zijn opnamen voor gemaakt in de Grote Kerkstraat.

Gisteravond zag ik 'Sportman van de eeuw', een Friestalige film, die ook voor een fors deel in Leeuwarden is opgenomen. En ziedaar: nog duidelijker dan in 'Nynke' komt mijn voordeur in beeld. Ik weet niet meer of die opnamen gemaakt zijn voor of nadat ik hem heb laten verven, maar zo te zien was het erna.

Wandelweer

Het was echt wandelweer, vandaag, dus besloot ik naar Blessum te lopen, al wist ik de route niet precies. Ja, met de auto, maar dat is heel andere koek. Dan ga je niet over fietspaadjes door weilanden, en door dorpjes waarvan je dacht dat ze heel ergens anders in Friesland lagen.



Fotogeniek was het weer ook, want het woei nogal en het was wat bewolkt. Zodat ik onderweg ergens een variatie op het laantje van Meindert Hobbema kon kieken. Nou ja, een beetje dan. (Het voorbeeld staat hieronder)