In Zwolle stapt een wat ouder echtpaar in de trein, met een enorme reiskoffer op wieltjes. Hij, een kale heer met stropdas en een speldje van de ANWB, tilt de koffer met veel moeite in het bagagerek boven ons. Hij is zo groot, dat hij er half uit blijft steken.
,,Die gaat eruit vallen hoor'', waarschuwt een blonde vrouw verderop. ,,Dat zou niet de eerste keer zijn.''
De man staat even wat besluiteloos en tilt hem er dan uit.
,,Misschien kunt u hem tussen de banken zetten'', opper ik. Ik zit naast zijn vrouw, tegenover hem.
,,Nee, dat hebben we al eens eerder geprobeerd, daar past hij niet, kijk maar'', zegt de man. En inderdaad, de koffer kan in het gangpad de draai niet maken.
Hij tilt hem weer op en legt hem terug in het bagagevak boven onze stoelen. Ook nog eens met de onderkant, het zwaarste en dikste deel, naar buiten.
,,Het zou niet voor het eerst zijn hoor'', zegt de vrouw verderop dringend.
,,Ze wil zeker dat ik op zo'n bankje ga zitten met die koffer op mijn knieen'', mompelt hij zo zachtjes dat alleen zijn vrouw en ik het horen.
,,Ja, wees maar eigenwijs'', zegt zijn vrouw.
,,Ik ga ergens anders zitten'', kondigt de blonde vrouw luid aan en staat op.
De man slaat het AD open. ,,Daar gebeurt niks mee'', zegt hij tegen niemand in het bijzonder.
,,Toen we uit Tunesië terugkwamen hebben we het ook niet gedaan, die koffer in het rek'', zegt zijn vrouw.
,,Jawel'', zegt haar man. ,,Toen heeft die man me immers geholpen.''
,,Wees maar eigenwijs'', zegt zijn vrouw. ,,Kun je me de Margriet even geven?''
De blondine komt weer op haar oude plaats zitten - de trein is nogal vol - maar kijkt onze kant niet meer op. Een beetje hobbelend komen we in beweging. Ik probeer niet naar de koffer te kijken, en ook niet naar het kwetsbare, kale hoofd van de bezitter, er pal onder.
Er gebeurde niks, althans niet tot Utrecht waar ik eruit moest. Maar het reizen wordt er wel spannender van.
