Scholtens Wristers

In Groningen is niet veel veranderd sinds ik er studeerde. Van de week was ik er op de tentoonstelling over Russische landschapsschilders waar de kranten over volstaan. Russisch posterbehang, heel aangenaam om naar te kijken en in Rusland zelf ook geliefd als wandkleed en of koekblik.

Net zoals vroeger is de boekhandel er beter dan die in Leeuwarden (er is meer) en is het personeel er slechter. Boekhandelpersoneel is vaak slecht, vraag maar aan Joop, maar in Groningen spanden ze vroeger al de kroon.

Een medewerker liep achter me langs, toen ik bij de filmboeken stond. Hij ging staan kijken naar de enorme rij bij de kassa.

,,Het is wel heel druk hoor'', zei hij tegen een collega achter een informatiebalie. Die draaide zich om, en ging ook zitten kijken.

,,Arme Karin'', zei hij meevoelend. ,,Moet Ilona er zo niet naartoe?''

,,Ze wil het zelf toch zo?'', zei de eerste hardvochtig, op zo'n toon van dan-moet-ze-het-zelf-ook-maar-uitzoeken. Hij keek nog even en liep terug naar een andere informatiebalie, waar verder niemand stond en twee medewerksters ingespannen op computersschermen tuurden.

Ik had een boek gevonden (een heel leuk boek overigens, net uit, over documentairefilms in Nederland, waar Leeuwarden prominent in voorkomt) maar de rij was nog verder gegroeid. Ik legde het weer terug en liep de winkel uit. Hier had ik geen zin in.

(Een uur later was de rij weg, gelukkig, en kocht ik het alsnog. De spijt over dingen die je niet koopt is immers altijd groter dan het plezier van de dingen die je wel koopt.)