Charleston was once the rage

Voor de volhouders: hier is het vervolgstuk van de roadtrip van april. Nu van Savannah, Georgia (waar zich het boek Midnight in the garden of good and evil afspeelt, ik schreef er, plichtsgetrouw als ik ben, ter plekke een column over) via Charleston, South Carolina naar Myrtle Beach, ook South Carolina, dat een soort Salou is.

Ook dit filmpje is flink versneld en dan pas valt het op hoe gulzig de mevrouw in de eerste scene haar hamburger zit op te eten: als ze hem eenmaal heeft opgepakt, komt hij niet meer op het bord terug.

Dit is de column, die 27 april in de LC verscheen:

Deep in the heart of Texas

Voor onze trip (alweer in april) door Texas, Louisiana, Alabama, Georgia, South en North Carolina, Virginia naar D.C. was een reusachtige Chevrolet Tahoe gehuurd, zwart, met getinte glazen. Van binnen zijn die dingen veel kleiner dan ze er van buiten uitzien, overigens.

Door de voorruit maakte ik zo nu en dan opnamen van de weg. Het werden er veel meer dan ik dacht. Zo was het aan elkaar plakken ook veel meer werk dan ik dacht, vandaar dat er nu pas een filmpje is terwijl de opnamen al drie maanden terug zijn gemaakt.

Dit filmpje (alle opnamen zijn versneld) is alleen het eerste stuk, tot aan Dublin, Georgia. Daar hebben we een hele avond rondgereden op zoek naar bier. Dat bleek overal achter slot en grendel te zitten, want het was zondag en dan heeft God liever niet dat je bier drinkt, weten ze daar.

In werkelijkheid ziet het er allemaal lichter uit en minder groenig: dat is de kleur van de voorruit.

Afscheid van de ecowasbal

Mijn kleren was ik al meer dan een jaar met een wasbol. Een ecologische wasbal. Hij is dan ook groen, een beetje ovaal, en heeft overal gaatjes. Hij rammelt, want er zit keramisch gruis in. Dat doet de truuk, naar het schijnt: je doet hem in de wasmachine, hij rammelt de hele wasbeurt en alles komt er schoon uit. Je kunt er voor het geurtje een beetje waspoeder bij doen.

Volgens het doosje gaat hij duizend wasbeurten mee, maar ik ben vergeten op te schrijven hoe vaak ik hem al heb gebruikt, dus ik hoop maar dat er tegen die tijd een bel gaat of zoiets. De vraag is of het allemaal wetenschap is of geloof, maar ik krijg geen klachten over vieze kleren.

Zoiets zou ik uit mezelf nooit kopen, maar ik heb hem gekregen van Jaap en Lisette, die de wasbol in Nederland hebben geimporteerd en er met een paar anderen een succes van hebben gemaakt.

Jaap en Liseth hebben hun aandeel in de ecowasbal verkocht en gaven daarom gisteren een lunch in een grachtenpand aan de Singel in Amsterdam. Daar is het kantoor van Jaap, waar hij nu bezig is met bewegwijzering en de mogelijke leverantie van zijden lampen aan de koning van Bhutan.



De lunch werd gemaakt onder leiding van Alain Caron, een kwieke, beweeglijke man met een mooi Frans accent. Bezoekers stootten elkaar aan toen hij het woord nam, want hij is een Bekende Nederlander: hij is een van de juryleden van het tv-programma Masterchef. Het lukte me niet hem scherp op de foto te krijgen, althans met mijn telefoon.

Hij had de winnares van afgelopen seizoen, Estée Strooker, en de nummer vier, die geloof ik Mireille Muller heet, meegebracht. De keuken was in het souterrain, tussen twee gangen door liep ik even met het cameraatje door het gebouw. Caron zit boven bij ons aan tafel. Mooi hoor, zo'n grachtenpand.

Oldehovefoto

Daar hangt de foto van de Oldehove met zeppelin van dit weblog aan de muur bij Gryts, die vanavond haar verjaardag vierde met tegelijk een housewarming.

,,Ik vind hem mooi'', legde ze uit.

,,Je weet dat hij namaak is?'', zei ik. Dat wist ze, en het kon haar niet schelen. De foto van de Oldehove is echt. De zeppelin is geplukt van een oude ansichtkaart.

Listen to the music

Kijk: dit ben ik. Muzikaal gezien dan.

Het is de uitkomst van een test van de BBC, waarvan het invullen enige tijd kost en waar je muziekfragmentjes moet rangschikken, moet bepalen of een metronoom wel echt in de maat tikt en of fragmenten met elkaar overeenkomen.

De uitslag valt mooi voor me uit, al zeg ik het zelf. Al had ik gedacht dat ik enthousiaster over muziek zou zijn. Dat het gemiddeld is, betekent dat 54 procent van alle deelnemers aan deze test (hoeveel dat er zijn weet ik niet) enthousiaster zijn dan ik. Of zoals de BBC het formuleert: Music is important to you, but not as important a focus as it is for some.

Nee, dan mijn musical curiosity en mijn musical perception: die zijn allebei 99 procent! En de social creativity: 96 procent! Daarbovenop nog eens een emotional connection van 82 procent! Ik bedoel maar! De mensen die vroeger aan de bar van de Zwaan zeiden: ,,Als je voor mij zingt, mag je wel ophouden'' hadden dus mooi ongelijk.

Wat het betekent? Mijn hoge musical curiosity wijst erop dat ik nieuwsgierig ben naar muziek die ik niet ken en een brede belangstelling heb, zegt de BBC. You may also enjoy going to live music events more for the experience than the type of music being played. Dat is helemaal in de roos.

De perception toont dat ik goed kan luisteren, niet vals zing en redelijk maat kan houden. De hoge sociale creativiteit zegt ondermeer dat ik goed liedjes kan onthouden. De emotionele connectie tenslotte betekent dat ik met muziek mijn stemming kan beinvloeden.

Dat was het. Ik ga een plaat opzetten.

Lezersvraag

In blaadjes voor stadskenners staat bij dit soort foto's altijd: 'Waar is dit?'

Ik kan verklappen dat het in Leeuwarden is en deze foto niet is gephotoshopt of zoiets. Alleen het namaak-polaroideffect is een toevoeging van mijn smartphone, voor de rest was alles werkelijk zo. De oplossing is elders op deze pagina verstopt.

Want het is natuurlijk het uitzicht op de Prinsentuin vanaf de Groene Weide, met de Dominicuskerk weerkaatst door het hokje waarin ik vanmorgen op de bus naar Ameland stond te wachten. Dat boom-achtige ding in het midden is de donkere weerspiegeling van het hoofd van de fotograaf.