Er is een kort verhaal van de Braziliaanse schrijver Paolo Coelho dat managers en bestuurders graag aanhalen. Waar het uit komt vertellen ze er niet bij. Het gaat zo:
Vanwege de superbe kwaliteit van de maïs die hij teelde, won een boer alle prijzen die het Ministerie van Landbouw te vergeven had. Nieuwsgierig geworden reisde een journalist af naar de plek waar de man woonde. Hij was van plan een uitvoerig artikel te schrijven waarin hij het geheim van de zo succesvolle boer zou ontrafelen. Daar aangekomen vroeg hij de boer hoe hij het klaarspeelde om zulke goede maïs te telen.
‘Heel simpel’ was het antwoord, ‘na afloop van de oogst houd ik een flink deel van de maïs apart en dat geef ik als zaaigoed aan de buren.’ De journalist reageerde verbaasd: ‘Maar geeft u die goede maïs echt weg? Het mogen dan wel buren zijn, maar het zijn toch ook gewoon concurrenten?’
‘Het één kan niet zonder het ander, het is een geheel, of ziet u dat niet?’ zei de boer. ‘In de lente neemt de wind het stuifmeel mee en blaast het alle kanten op. Als mijn buren iets slechts zaaien, heeft dat gevolgen voor mijn oogst. Om het beste product van de streek te kunnen hebben, moet ik ervoor zorgen dat de kwaliteit van de maïs van de buren dezelfde is -en ook blijft- als die van mij. Ik kan in het leven niets goeds tot stand brengen, als ik anderen niet stimuleer hetzelfde te doen.
Jildou en Sietze de Vries verfilmen dat verhaaltje. Dat wil zeggen, ze maken een kort filmpje voor de opening van een bedrijf uit de hulpverlening, dat verhuist naar een pand in de binnenstad. Dat bedrijf heeft het verhaal in een boekje gezet dat ze vermoedelijk uitdelen bij de opening.
Jildou belde vorige week, of ik de journalist wilde spelen. Ik hoefde niks te zeggen, want geluid zit er niet bij. Of ik wel een lange jas wilde aantrekken, want dat vonden ze bij journalisten passen.
De boer werd vertolkt door Jetze Baarda, die boer is in Blessum. Hij kent collega Jaap Hellinga wel, die ook in het dorp woont.
Eerst moest ik komen aanfietsen. De eerste keer ging het te hard (,,zo hard heb ik die Jaap nog nooit zien fietsen'', zei boer Baarda), toen flapte de jas tegen de lens, de derde keer was het goed.
Vervolgens hadden we een gesprekje en krabbelde ik in mijn boekje. Baarda pakte er een schep bij, want een boer moet iets vasthouden vond hij.
Na afloop poseerden beide hoofdrolspelers met de winnende maiskolf.
