De strijd tegen terrorisme


Daar stond, pal voor de kiosk op het station in Zwolle, spoor 3, een koffer. Geen mens te zien verder.

,,Er staat een koffer onder uw toonbank'', zei ik alert tegen het meisje dat koffie verkocht. Ze schoot een beetje in de lach.

,,Echt waar'', zei ik. ,,Hij ziet er oud uit. Ik moet dat toch melden als oplettend burger?''

,,Daar heeft u gelijk in'', zei het meisje. Ze ging dadelijk iemand bellen.

Ik wachtte af en maakte vast een foto van de koffer. Zometeen zouden bewakers en de Explosieven Opruimings Dienst alles afzetten, dan kon het niet meer. Dan werd het treinverkeer stilgelegd tot in Sittard toe. Politiecordons, een reeks invallen bij verdachte personen, een ramp was voorkomen, Nederland haalde weer gerust adem. Mijn foto van de koffer kwam voor een mooi bedrag in allerlei kranten rond de wereld.

Het meisje kwam de kiosk uit.

,,Wat ga je doen?'', vroeg ik.

,,Ze zeiden dat ik hem binnen moet zetten'', antwoordde ze en tilde de koffer op. Er leek niet veel in te zitten.

,,Tikt het?'', vroeg ik.

Ze hield de koffer tegen haar oor en zei ,,Nee''.

Net had ze hem binnen, kwam er een oude dame. Het was haar koffer.

,,Ik was zo gericht op een kop koffie'', zei ze verontschuldigend.

,,We vonden het al helemaal verdacht, zo'n vergeten koffer'', zei ik. ,,Maar u ziet er niet uit als een gevaarlijke terrorist.''

,,Daar kunt u zich best in vergissen'', zei de dame.

Maar ik vergiste me niet, ze was geen terrorist. Ze zat heel braaf in dezelfde trein als ik, de koffer keurig in het bagagerek.