Hangen

Zondag heb ik een tijdlang aan de planeet aarde gehangen, als het ware, met tweeduizend anderen. Het was bij een kunstproject van Oerol op Terschelling, waar we op uitgegraven ringen op het strand bij Formerum werden neergelegd.

Daar zouden een overvliegende satelliet ons op de foto zetten, maar kunstenaar Rob Sweere kon dat niet garanderen, want kennelijk is het met satellieten moeilijk afspraken maken. Daarom kwam er ook een vliegtuigje over met een fotograaf erin.

Het was de bedoeling dat we er een half uur zwijgend zouden liggen (dat gebeurde ook, heel eigenaardig, zo'n doodstil strand) en over het heelal na zouden denken, omdat we daar tenslotte toch naar lagen te kijken.

Ik dacht na een tijdje vooral, dat ik me van tevoren had moeten insmeren. Want het heelal - en vooral de zon - keek ongenadig naar ons terug. Ik heb er nog een rooie kop van.



(De foto bovenaan heb ik op goed geluk gemaakt door het fototoestel omhoog te houden, de tweede foto is kort nadat Rob Sweere met een scheepsbel had aangegeven, dat het half uur voorbij was. Iedereen ging rechtop zitten en klappen. ,,Ik ben heerlijk tot rust gekomen'', zei de mevrouw naast me. Hieronder staat de foto vanuit de satelliet of het vliegtuigje. Ik lig op de zevende cirkel, met die verbrande kop).