Op de foto staat Ineke den Hollander, in mijn tuin. Elke dag rijdt ze van Coevorden naar Leeuwarden om er oude huizen op de foto te zetten, of beter gezegd, rijksmonumenten. Daar zijn er zestigduizend van in Nederland, en mijn huis is er eentje. Haar foto's - bij mij thuis zette ze de vloer op de plaat, en de plavuizen in de kelder, en de spanten boven en zo - gaan het monumentenregister in, dat geactualiseerd moet worden.
Ik vind dat allemaal heel gewichtig klinken, dus daar werk ik graag aan mee. Mijn huis is vast niet het mooiste van die zestigduizend rijksmonumenten, maar ik ben er heel content mee. Dus hoopte ik dat Ineke den Hollander wat zou zeggen in de trant van ,,Wat een leuk huis heeft u.'' Of: ,,Wat zit alles hier netjes in de verf.'' Of: ,,Wat een prachtige spanten!'' Of op zijn minst: ,,Wat een grote boekenkast, heeft u dat allemaal gelezen?''
Ze was wel gezellig, maar helaas ook zakelijk. Alleen de wanden in de kelder met witjes - van die tegeltjes - daarvan zei ze van dat die er nog heel mooi en gaaf uitzien. Nou ja, toch wat.
Nawoord
(Dadelijk na dit bezoek ging ze naar een collega van mij, Erwin Boers, die met haar zou praten voor de krant. Ze kwam wat te laat, Erwin schreef later:
Eindelijk kwam ze binnen: ,,Ja, sorry, hoor, maar ik was net bij meneer Walthaus in de Grote Kerkstraat. Wat een prachtige kelder met al die witjes aan de muur. Dat zie je bijna nooit. En al die balken zijn ook nog origineel.''
,,En de boekenkast?'' vroeg ik. ,,Ja, die is ook prachtig. Ja, het is uw collega, hè? U krijgt nog de groeten. Wat een mooi pand, ik zou er zo willen wonen.''
Het huis naast Walthaus was trouwens nog veel mooier, bekende de monumentenmevrouw later. Maar daar had ze het verder niet over.
