Ik had mijn nichtje dus een Barbie-pop gegeven, en dat was al haar zevende. Ik keek daarvan op, maar Johan Bunicich bijvoorbeeld niet. Hij heeft twee dochtertjes en thuis ,,een doos vol van die dingen'', zei hij.
En nu kreeg ik ook een mailtje van Liesbeth. ,,Nou schrik niet'', schrijft ze. ,,Onze Tessa heeft er dik veertig en ze is met al die Barbies heel blij. Ze heeft ze in verschillende soorten en kleuren, wat dat betreft kan je een meisje van acht of vier of wat voor leeftijd niet blijer maken dan met een Barbie.''
En of de duvel ermee speelt: vandaag staat in de Volkskrant dat een Britse onderzoekster heeft vastgesteld, dat veel meisjes tussen zeven en elf hun Barbiepoppen verminken. Ze plukken ze kaal, trekken het hoofd eraf en stoppen de pop zelfs in de magnetron. Dat is een teken dat de meisjes afscheid nemen van hun kindertijd, begrijp ik. Misschien dat ze daarom zoveel van die poppen nodig hebben.
