Tussen alle acties - waar ik al een beetje genoeg van heb - krijg ik van her en der deze foto toegemaild. Een leuk kereltje in een ziekenhuisbed, met vlekjes op zijn gezicht. Waterpokken, misschien, ik heb daar niet veel verstand van.
Het jongetje, lees ik, ligt in een ziekenhuis op Phuket, en daar weten ze niet wie hij is. Daarom sturen ze die foto de wereld rond. Toch wel mooi dat internet bestaat.
Wat ik niet wist, was dat toen ik de foto kreeg, het jongetje al meer dan een week herkend was. Hij heet Hannes Bergstrom en komt uit Zweden. Familie uit Finland had zich gemeld, een uur nadat deze fotos het internet op waren gegaan, lees ik in de Phuket Gazette. Zijn vader en opa liggen ergens anders in een ziekenhuis, zijn moeder en oma zijn nog zoek.
Intussen heb ik die foto nog minstens twintig keer ontvangen. Internet is handig om snel iets te vinden, maar als je er iets op gang brengt, staat dat niet zomaar meer stil. Hoeveel vermisten waren er ook weer?
