The Sound of Music

Gisteravond heb ik heel luid 'Kut non!' geroepen bij een vertoning van 'The sound of music' voor meezingers. De non, een moeder overste, liet de kinderen niet binnen, daar komt het in die scene op neer. Eerder riep ik 'loser!' en 'watje!' toen de strenge kapitein door de knieen ging voor de aardige gouvernante.

Je weet maar nooit hoe zoiets valt in een zaal vol als non of dirndl verkleden vrouwen. Want die kwamen in groten getale af op deze meezingfilm. Ze hadden van te voren gehoord wat ze zoal moesten doen: meezingen met alle liedjes, gillen als Maria in beeld verschijnt, zwaaien met plastic edelweiss, nazi's in de ogen schijnen met zaklampjes, die je ter plekke kon kopen. ,,Een nicht van mij is hier ook geweest'', vertelde Fransien Wit, die vroeger op het LC-kantoor in Drachten werkte. ,,Die liep nog twee weken te jodelen.''

Het is leuk om van alles te doen tijdens een film: dit deed me wat denken aan dat horrorfestival in Amsterdam, waar de hele zaal 'Hoer!' begint te schreeuwen zodra er een vrouw in beeld komt, of aan de 'Rocky Horror Picture Show' waar het publiek tijdens de film meepraat, meezingt, met rijst en water gooit en er geregeld verklede mensen voor het doek staan te dansen.

Dit was alleen stukken netter, want fans van 'The sound of music' zijn brave vrouwen, die volgens mij heimelijk non hadden willen worden. Alleen daarom al voldoet het zo om tijdens een doodstil moment in de film ineens iets raars te roepen. Namens de mannen, zeg maar.