Logoloos

Op dit Rotterdamse gebouw van Abe Bonnema zat tot voor enige tijd het oranje logo van Nationale Nederlanden. Vorig jaar is dat logo vernieuwd.

Op het gebouw zit nu een gat in de bekleding, waar je vaag het beeldmerk in kunt herkennen. Het ziet er erg sjofel uit.

Cinema Ascona Wintergasten: Up in Smoke!

Dit was de eigenaardigste Cinema Ascona vertoning ooit.

Dat kwam niet van het programma, in Villa Ascona, waar ditmaal De Heidi een reeks fragmenten voor de kijkers had uitgezocht. Dat programma was vlekkeloos, boeiend en afwisselend. Er werden fragmenten getoond uit:

01. Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (F. W. Murnau, 1922) - lijkbleke vampier laat zich door een vrouw in de val lokken
02.Nosferatu, Phantom der Nacht (Werner Herzog, 1979) - lijkbleke vampier heeft in de remake niks bijgeleerd en laat zich wederom in de val lokken
03.Eetscenes uit verschillende Bud Spencer/Terence Hillfilms
04. Een motorstrijd uit ...Altrimenti ci arrabbiamo! (Marcello Fondato, 1974), ook met Bud Spencer en Terence Hill. In Nederland heette de film destijds 'Pas op! Of we slaan erop!'
05. Cheech and Chong's Up in Smoke (Lou Adler, Tommy Chong, 1978) - lekkere stonerhumor
06.True Stories (David Byrne, 1986). Dominee ontvouwt tijdens een kerkdienst al zingend ('puzzling evidence') met gospelkoor en al een samenzweringstheorie
07.Down by law (Jim Jarmusch, 1986). Roberto Benigni, Tom Waits en John Lurie zingen 'Icecream, you scream' in de gevangenis.
08.Coffee and Cigarettes (Jim Jarmusch, 2003). Het fragment Jack shows Meg his Tesla Coil, met Meg en Jack White. Commentaar De Heidi: ,,Dit gesprek gaat helemaal nergens over. Net als de meeste gesprekken in het leven.''
09. Malcolm McLaren, The Ebonettes, Double Dutch (1983), discohitje met mooie touwtjespringersclip
10. Twee speeches uit The great dictator (Charlie Chaplin, 1940), live begeleid op gitaar door Martin Pals (zie bovenstaande foto, van Marieke van der Veen). En hoe!
11. M.O.G. Rule Cool en Too Long. Twee nummers van Muziekvereniging Ons Genoegen, waar diezelfde Martin in zat toen hij nog lang haar had. Binnenkort begint de herontdekking van die band, dankzij Pick Up Records.
12. American Hardcore (Paul Rachman, 2006). Fragment uit een documentaire over hardcore/punk in de Verenigde Staten, waarin oudere heren vertellen hoe ze vroeger tekeergingen tegen de Huisje-Boompje-Beestjemensen.
13. Crass: There is No Authority but Yourself (Alexander Oey, 2006). Fragment uit een documentaire over de anarchistische punkband Crass, nu in een soort commune wonend en bezig met composteren en over vroeger praten.
14. Hated: GG Allin and the Murder Junkies (Todd Phillips, 1994). Stuk uit docu over GG Allin (doopnaam Jesus Christ Allin), Amerikaanse performancepunker die op het toneel scheet, zijn publiek te lijf ging en zichzelf tot bloedens toe met de microfoon sloeg. Een jaar voor de documentaire was hij aan een overdosis overleden.
15. Entr'acte (René Clair, 1924) Dadaistische film, wederom met livemuziek van Martin Pals.

De bezoekers maakten een tevreden indruk, er ging veel Glühwein doorheen en de erwtensoep was vrijwel op. Meer foto's van de middag zijn hier te zien.

Up in Smoke II



Daarna ruimde een klein ploegje alvast wat op en ging het grote aggregaat uit, dat in een kamertje verderop, het enige met een raam dat open wil, achter een gesloten deur had staan grommen. Het stond er blauw van de rook.

En hoewel er minstens honderd jaar waarschuwende literatuur bestaat over onvolledige verbranding in slecht geventileerde ruimtes, hadden we - drie bestuurders die nog bezig waren - niets in de gaten. De deur naar dat kamertje werd opengezet, zodat het allemaal wat sneller kon doorluchten.

Een uur later zaten we in het MCL, met een veel te hoog gehalte koolmonoxide in het bloed. ,,Wat voor films draaiden jullie daar?'', wilde een broeder weten die vermoedelijk een verband zag.



Maar het waren de films niet, een van ons was flauwgevallen, toen het opruimen al achter de rug was. De anderen hadden een ambulance gebeld, met als gevolg dat ze zelf ook meemoesten. ,,Want u hebt een veel te rood gezicht'', zei de ambulancebroeder tegen de een, en tegen de ander, die zei dat hem niks mankeerde: ,,U bent ook binnen geweest.'' En binnen, dat hadden we getest, ging het koolmonoxidepiepertje uit de ambulance als een gek tekeer.



Het draaide erop uit dat drie bestuurders en de vrijwilligster die mee had geholpen de nacht in het MCL moesten doorbrengen, met een zuurstofmasker voor om de koolmonoxide er grondig uit te spoelen.



De ongerustheid over de gewone bezoekers was groot, maar daar bleek het allemaal mee te vallen. Als ze al kwalijke dampen hebben binnengekregen is frisse lucht een goed medicijn.



Ook met onszelf viel het uiteindelijk mee, een arts die een glimlach niet kon onderdrukken ontsloeg ons. Hij sprak op een toon van Jullie Hebben Je Lesje Wel Geleerd.

Dit was werkelijk de raarste Cinema Ascona ooit. En met dat aggregaat doen we niet weer. Dat lesje is duidelijk, dokter.

(Dit schreef de Leeuwarder Courant erover. Dit schreef Andries Veldman op Liwwadders. Hij is de helft van Cinema Ascona's zwarte lijst...)

Another spoon on the wall

Al een paar keer signaleerden we hier de leus 'There is no spoon' op de muur van een hoekhuis aan de Oostergoweg in Leeuwarden.

Sinds de muur afgelopen zomer opnieuw is geschilderd, bleef hij een onbeschreven blad. Tot in december iemand er ''There is no...?' op schreef, met een slordig, druipend figuurtje ernaast dat vermoedelijk een lepel moest voorstellen.

Dat was de reguliere Spoon-schilder niet geweest, die veel netter schildert, met sjablonen werkt en zijn bezigheid naar muren elders in Friesland heeft verlegd.



De tekst was begin januari weggeschilderd. Je kon hem nog wel een beetje zien, door de muurverf heen.

Met dezelfde slordige hand is daar afgelopen week weer 'There is no spoon' overheen gespoten, met nu het vorkje ernaast dat de 'echte' spoonschilder ook altijd gebruikt. Zou het hem dan toch zijn? Want laten we wel wezen: there is no spoon like the real spoon.

Alles auf Deutsch

Halverwege de literaire avond in Het Paleis (vroeger het scheikundegebouw) in Groningen scheurde Bill Mensema zijn tekst doormidden.

Het was een speels avondje, door Meindert Talma en Kees de Vries aan elkaar gepraat, met korte optredens van Mensema, Ronald Ohlsen, Niek Kalberg (die onder het pseudoniem Nurks schrijft maar dat helemaal niet was), mijn persoontje (ik las twee columns voor, een over de Franse ober Dominique, en een over Jan Kroes die dinsdagnacht is overleden) en muziekduo Flux Light.

Mensema was zo onder de indruk van Ronald Ohlsen dat hij zijn eigen werk de moeite niet meer waard vond. Hij verscheurde dat en deed uit zijn hoofd een Duitse rap over Cesar, der Hase.

Duits dook ook bij Meindert op. Hij vertelde over de Duitse voetballer Paul Breitner, zong 'Rummenigge' en treedt tegenwoordig op met de band Ausputzer, die alles in het Duits doet. Meinderts Duits is niet zo goed, had hij al eens verteld, maar het wordt steeds beter.

,,Het is vreemd'', zei hij. ,,Als je in het Engels gaat zingen kijkt niemand daarvan op. Maar als je dat in het Duits doet, vragen ze allemaal of het ironisch bedoeld is.''

Rookvrije reclame

In de Beurs van Berlage is aandacht voor honderd jaar reclameklassiers. Het is een lollige tentoonstelling en een feest van herkenning. Nog nooit heb ik tentoonstellingsbezoekers zo vaak 'Oh ja!' tegen elkaar horen zeggen.

Er is een hoekje met Loekie de Leeuw, er hangen posters van Flipje Tiel, Piet Pelle (van de Gazellefietsen) en een mannetje dat Boffie heet, bedacht om voorverpakte koffie te verkopen. Er zijn speldjes, sleutelhangers en flippo's. De PSP-poster met de blote rechtenstudente Saskia Holleman is metershoog uitvergroot.

En er zijn vooral heel veel filmpjes. Van de stoere rechttoe-rechtaanreclame van Amstel ('Dit is de man. Dit is zijn bier') tot de succesnummers van Even Apeldoorn Bellen. Een mevrouw naast me gierde het tot twee keer toe uit om de reclame voor Berenburg, waarin Romke Toering bekakt sprekende Hollanders waarschuwt voor te dun ijs: ,,It kin net.'' Dat zij uitleggen als 'Het kan net.'

Een ander sprak bij een compilatie van filmpjes met kleine kinderen erin sommige slotzinnen alvast uit, zoals sommige mensen ook de clou verraden van een mop die anderen vertellen. ,,Ze zei meneer tegen me!'' - ,,Stom he? Ik vind het gewoon lekker!''

Die herkenning is belangrijker dan de informatie, want die stelt weinig voor. Een van de laatste infoborden doet de volgende voorspelling voor de toekomst van de reclame: ,,Adverteerders zullen ongetwijfeld proberen ons te boeien.''

Het opvallendste is, dat er vooral gekozen is voor leuke filmpjes. Die springende kabouters van Mazda, Beun de Haas van de Bovag, het jongetje dat bij Japie gaat wonen omdat ze daar King Corn eten.

Maar de onderwerpen waar reclame echt het verschil moet maken, ontbreken. Er was bijna niks over schoonmaakmiddelen en waspoeders en er was geen enkel filmpje over rookwaar. Niks wereld van Peter Stuyvesant, niks over shag, geen Marlboro-cowboy in zicht.

Misschien vonden de samenstellers dat soort reclame te saai. Of misschien mag je die wel helemaal niet meer vertonen. Je weet maar nooit of ze nog zo goed werken dat de bezoekers ineens zin krijgen om er eentje op te steken.

(De namaakpolaroids maakte ik met mijn mobieltje en fotoshopte ik bij elkaar.)

Het briefje in de auto

Alle zijruiten van mijn auto waren vandaag twee jaar geleden ingeslagen. Overal lagen scherfdiamantjes. Toen ik in alle vroegte poolshoogte nam, vond ik een met plakband geplastificeerd briefje op de scherven, met een boterhamzakje er strak omheen.

Iemand had de kop van een recensie van collega Adwin uitgeknipt, 'Complotje hier, complotje daar'. Zijn recensie ging over de film 'National Treasure'.




Van de achterkant had hij of zij nog meer werk gemaakt, door letters en lettergrepen uit te knippen en tot een waarschuwende tekst samen te voegen.

Misschien had het met Johannes Heesters te maken (dat was destijds een theorie), misschien vond iemand dit weblog niet leuk, misschien had iemand iets tegen de krant, misschien was het een intense schreeuw om liefde. Ik kwam er niet achter en de politie evenmin, zodat die het onderzoek na een paar weken staakte. Het briefje ligt nog op het bureau, tenzij het is weggegooid.

Ik had een paar mensen beloofd de foto's eens op dit weblog te zetten. Hierbij dus; wie het alsnog snapt, stuurt maar een mailtje.