'Woezel en Pip' en zo

Annabelle, Radboud en Floris logeerden vannacht bij mij, met hun ouders. Dat vinden ze leuk, want mijn huis heeft een computer waar je 'Barbapapa' en 'Woezel en Pip' op kunt zien en daar krijgen ze maar geen genoeg van.

Toen ik vanmorgen even na zevenen bijna geluidloos mijn tanden stond te poetsen, kwam Floris, de allerjongste, de badkamer in. Hij had mij toch gehoord.

,,Gaan we zo naar beneden?", wilde hij weten. ,,Barbapapa kijken?"

Aldus geschiedde. Hij had het rijk helemaal alleen.


Op zo'n manier begint een dag wel plezierig. De rest van de dag viel tegen. Zoals Max Liebermann bij een andere gelegenheid schijnt te hebben gezegd: Ick kann jar nich soville fressen, wie ick kotzen möchte.

Galileo Galileo Galileo Galileo Galileo Figaro

,,Luister je ook naar de top 2000", vroeg ik deze week aan Jaap.

,,Nee", zei hij. ,,Die heb ik vorig jaar al gehoord."

Goed antwoord, want hij is elk jaar wel hetzelfde. Al is het terughoren van oude bekenden ook altijd wel lekker.

Net voor oud en nieuw zijn ze aan nummer 1 toe, 'Bohemian Rhapsody' van Queen. Die tekst heb ik zonet laten voorlezen door een van de computerstemmen van AT&T en er bovenstaand filmpje bij gemaakt.

Bedenk: dit is de beste song die er bestaat, volgens de Top 2000-stemmers tenminste. Maar dan heel anders.

Klein lederwarengebied en de Duitse economie

Mijn voor-vorige beurs was een erfstuk van pake, van het merk Castelijn en Beerens.

Een bedrijf, lees ik op hun website, dat is opgericht door stikmeester Walter Castelijn en leerstanser Marinus Beerens. Portemonnaies waren een bijproduct toen ze in 1945 begonnen, maar ze groeiden uit tot ,,marktleider op klein lederwarengebied".

Mede door de 'portoquick', een metalen strookje waar je kleingeld aan bleef hangen, dat eind jaren zestig een hele verbetering leek.

Hoe degelijk ook, zo'n beurs gaat een keer stuk. Daarom kocht ik destijds bij tassenwinkel De Gladde Gevel in de Leeuwarder Oosterstraat een nieuwe Castelijn en Beerens. Die begon dit jaar slijtageplekken te vertonen, omdat ik er altijd van alles in prop. Maar ja, je blijft er toch lang mee rondlopen, omdat het een deel van je lichaam is geworden, met precies de juiste kromming.

Zo zitten er achterin zo'n beurs altijd twee vakken voor biljetten, met een scheidingsstuk ertussen (waarom is een beetje onduidelijk). Dat stuk hing er al een tijdje bij. Ook het vakje voor je rijbewijs hing open. Vorige week knapte het leer waarachter bankpasjes en zo zitten, zodat die los door mijn broekzak dreigden te gaan zwermen.


Hoog tijd voor een nieuwe. Die tassenwinkel bestaat niet meer, maar nu heb je Brixx. Daar verkopen ze ook Castelijn en Beerens. Het meisje legde een keur aan beurzen voor me neer, want al is het maar een opbergdingetje met steeds dezelfde vakjes, er is veel variatie mogelijk.

,,Zelf zijn we heel erg dol op Aunts&Uncles", zei ze. ,,Dat is een Duits merk." Daar legde ze ook een paar van neer.

Zoiets brengt me meteen in loyaliteitsproblemen. Aan de ene kant heb je dat vaderlandse bedrijf, waar een derde generatie al leer aan het stikken en stansen is. Aan de andere kant heb je die degelijke Duitsers. Waar het met de economie beter gaat, zodat hun beurzen vermoedelijk steviger zijn. Die hippe Engelse naam is weer minder, ik hou van bedrijven die naar hun oprichters heten.

Het werd de Duitse beurs, van het type Cat (dat Engels, daar moeten ze echt mee stoppen). Allerlei vakjes en toch niet overdreven dik. Hij is van ,,hoch vegetabil gegerbtes Premium-Rindleder, geölt, gewachst und von Hand nachbearbeitet", dus het is niet niks. 

Hij moet alleen nog wat wennen, want hij voelt stug en hoekig in de broekzak. Zoiets is toch een soort orgaantransplantatie. Hopelijk stoot mijn lichaam deze haselnussfarbene Katze niet af.

Lijstje maken

Aan het eind van het jaar hebben we in de krant natuurlijk ook van die lijstjes van de beste dit-en-dat. Ik mocht er eentje maken met de beste films van het jaar. Dat is altijd een hele opgave, want zo'n lijst mag er maar vijf bevatten, en ik schreef er zo uit mijn hoofd al tien op. Bovendien is het me weer niet gelukt alle films te zien - de achterstand tussen wat er is en wat ik zag loopt elk jaar verder op.

Helaas is in de krant het inleidinkje vervallen, zodat het een half stukje is met alleen de titels (ik heb er twee films bijin gesmokkeld). Voor wie het echt interesseert daarom het complete stukje hier, voorzover ik die inleiding nog uit mijn hoofd kon herschrijven. Wie het er niet mee eens is, mailt maar.

Nieuw licht op oude genres

'The summer of doom' werd dit filmjaar genoemd, omdat het wemelde van de peperdure films vol wereldondergang door reuzenmachines of zombies. Zelfs in 'Man of steel', de Supermanfilm die je wel een van de grootste en duurste tegenvallers van het jaar kunt noemen, worden hele steden in puin gelegd. Dat weten we nu wel.

Maar dit filmjaar liet ook iets anders zien: een aantal geweldige films die als het ware het stof afbliezen van al lang bestaande genres. Die lieten zien dat er nog volop leven, spanning en schoonheid in verhalen zit waarvan je dacht dat je ze al kende. Daar is onderstaande topvijf uit samengesteld.

1 Gravity (Alfonso Cuarón).

Een astronaute moet bijna onoverkomelijke moeilijkheden overwinnen. Het bewijs dat sciencefiction niet dood is en 3D iets goeds kan opleveren.

2 Django unchained (Quentin Tarantino).

Een moderne western over slavernij, die naar meer smaakt. Zie ook ‘The lone ranger' (Gore Verbinski), de andere grote western van het jaar, die onterecht werd afgekraakt.

3 Broken circle breakdown (Felix van Groeningen).

Meesterlijke Vlaamse toevoeging aan het genre van de liefdesfilm. Van een goede, tragische love story krijg je nooit genoeg.

4 The place beyond the pines (Derek Cianfrance).

Het noodlotsdrama, met al zijn beklemming, is sterk terug met dit plattelandsdrama. Zie ook ‘Prisoners' (Denis Villeneuve), even noodlottig, al valt daar het einde wat van tegen.

5 La grande bellezza (Paolo Sorrentino).

Een bonte caleidoscoop van een Fellini-film over de gegoede Romeinse burgerij van nu. Rijk, muzikaal, zwierig, allesomvattend, magisch: dit is film.

Massa en macht

Deze ijdeltuiterij kon ik niet laten, op het moment dat het Oldehoofsterkerkhof nog volstond. Niet voor mij, dat kun je wel zien aan het publiek, dat massaal naar iemand anders kijkt, maar voor de dj's van Serious Request natuurlijk.

Die waren op dit moment al gehuldigd en wel, en de mensen stonden er toch nog. Dan ontstaat er zo'n 'nu of nooit'-moment, waar je schaamteloos gebruik van kunt maken.

Bovendien - echt waar - spreek ik hier met Esther, die helemaal vooraan bij de dranghekken stond. Uit reacties op Facebook begrijp ik dat zanger Sido Martens dit maar een griezelige plaat vindt, maar ik vind hem mooi.

(Jacob van Essen heeft hem gemaakt)

Het herkennen van BN'ers

Voor Serious Request zijn we versterkt met een team studenten die op de Friese Poort in Drachten een MBO-opleiding journalistiek en fotografie volgen. Het is handig, want ze kennen alle Bekende Nederlanders. En daar ben ik slecht in.

We werken in een hoek van het Fries Museum, een lekkere open plek, waar nu en dan eens iemand binnenloopt om te kijken hoe het gaat.

Vandaag stapte een redacteur of zo van Serious Request binnen, die pas nog een gastles had gegeven bij de Friese Poort en dus enthousiast werd begroet. Om zijn nek hing een Serious-Requestpasje waar ALL AREAS op stond.

,,Jij moet wel heel belangrijk zijn, met zo'n pasje", zei ik. ,,Wat doe je eigenlijk?" Hij bleek radiopresentator te zijn bij de NOS. We kletsten wat over de toekomst van de journalistiek, hij was verrast dat dat Friesland nog twee dagbladen heeft en ik was blij voor hem dat hij een vast contract heeft en niet steeds om nieuwe klussen hoeft te zoeken.

Toen hij weg was, kreeg ik de wind van voren. ,,Dat was Bart Jan Cune!", zei Ineke, met iets van ongeloof in haar stem.

Marten voegde er bijna schaterend aan toe: ,,En je vroeg hem wat voor werk hij deed! Hij leest altijd het nieuws voor op 3FM!"

,,Dat wist ik echt niet", verdedigde ik mezelf. ,,Ik ben slecht in BN'ers."

Wat later gingen we met een groepje naar het station, waar Nick en Simon zouden aankomen.

,,Als je die maar niet vraagt wat ze doen", waarschuwde Ineke.

,,Ik herken ze wel", zei ik. ,,Maar ik haal ze altijd door elkaar."

,,Nick heeft altijd een gitaar bij zich", lichtte ze me in. ,,Veel mensen weten dat gewoon niet."

Toen ik later op het perron ergens anders over nadacht, botste er zowat een man in een grijze jas tegen me op. Het was Nick. Dat had ik zo gauw niet gezien, want hij had geen gitaar bij zich.

Maar goed, hij had mij ook niet herkend.

(De ploeg maakte er bovenstaand filmpje van.)