Soothing sounds for baby

De vier maanden oude Elvis Pieter Asing Maria Tienstra, die net even op visite kwam met zijn ouders, kan erg rustig zijn maar soms ook ineens van streek. Dan helpt Bloom, weet ik nu.

Bloom is een app op de iPhone en de iPad, ontwikkeld door Brian Eno, waar je door het aanraken van het schermpje lichte, gong-achtige klanken krijgt. Tegelijk verschijnen er gekleurde cirkels. Zo onstaat een muziekje met een screensaver erbij.

Ik wilde nog de eigenaardige platenserie Soothing Sounds for Baby van elektronicapionier Raymond Scott in de strijd gooien. Maar die wint het vast niet van Bloom. Wat modern allemaal!

Zij, die ons kennen

Bij de stationskapper lag een stapel singeltjes in de vensterbank. ,,Zoek er maar eentje uit!'', riep hij gul. Van 'nee, dat hoeft niet hoor' wilde hij niet weten. Donna Summer, Michael Jackson, van alles zat ertussen.

En ook 'Du' van Peter Maffay, de megahit uit begin jaren zeventig.

,,Je pakt meteen de beste!'', zei de stationskapper.

,,Dit was een hit toen ik net naar Toppop begon te kijken'', legde ik uit.

,,Er zit ook Nederlands in, wist je dat wel?'', zei hij.

Ik stond versteld. Eindelijk iemand die het ook had gehoord!

Als jongen hoorde ik altijd dat Maffay na het eerste refrein 'Zij, die ons kennen' zingt. Gewoon in goed verstaanbaar Nederlands. Luister maar, het fragmentje staat hieronder.



Pas jaren later kwam ik erachter dat hij eigenlijk zingt 'Seit wir uns kennen'. Toch hoor ik nog steeds 'Zij die ons kennen'.

Dat het nu nostalgie is geworden heeft het nummer alleen maar beter gemaakt. Het staat hier helemaal.

Een persmoment

Dit zijn Barack Obama, de president van Amerika, en Dmitri Medvedev, de president van Rusland. Ze treffen elkaar op een kernwapenoverleg in Seoul, in Zuid-Korea. De foto, van Kremlinfotografes Ekatarina Sjtoekina en Ria Novosti, staat vandaag voorop de LC.

Je kunt er uren naar kijken, want over alles op deze foto is nagedacht en net als op een zeventiende-eeuws schilderij heeft alles een betekenis. Dit zijn twee heren, met hun gepoetste schoenen en kleine symbooltjes van hun landen op hun rever.

Dat doek erachter, bijvoorbeeld, met een speciaal voor deze conferentie ontworpen logo, is gewoon op een raam gespannen. Middenonder hangen er nog een paar flapjes uit. Dat is de relativering. Dit mag een topontmoeting zijn waar over belangrijke dingen wordt gesproken maar dat hoef je niet meteen in marmer uit te houwen. Morgen is er weer een dag en moet er misschien wat anders hangen.



En dat raadselachtige kopje koffie bij Obama (als het koffie is). Wat moet dat beduiden? Krijgt Medvedev niks? Het staat ook precies onder dat logootje, zodat het net is of er damp uitkomt. Op een van de andere foto's van dit persmoment is zelfs te zien hoe Obama een slokje neemt, terwijl Medvedev op een droogje zit. Is dat symbolisch? Nonproliferatie van koffie?



Zelfs op de krantenfoto is te zien dat Medvedev geen gelukkige hand van strikken heeft, met zijn stropdas. De punt hangt onelegant in zijn kruis. En als je de foto op ware grootte ziet - in de krant is dat niet zichtbaar - valt ook op dat er een knoopje van de mouw van zijn jasje mist. Een Russische boer in zijn zondagse pak.



Obama heeft ze allevier nog - op deze foto zie je dat niet, maar op een van de andere uit de reeks wel. Obama heeft ook een snoertje naar zijn oor. De onberispelijke hightechman.





En hebben we het nog niet eens over die psychedelische vloerbedekking.

Stoned en dronken

Van welk Tweede Kamerlid is deze iPhone, vroeg ik vanavond via twitter. Er kwamen drie reacties:

Lutz Jacobi (@Frijlan)

is Geert Wilders er te wild mee omgegaan??;-) (@Wilster81)

van Jeanine Hennis-Plasschaert . Die was er toch op gevallen in parkeergarage? (@Petervdmolen)

Ze zaten er alledrie naast, al had Peter de partij goed. Hint: ik leidde een debatje in De Bres over scheefwonen.

Organisator en VVD-bestuurder Kor van der Meulen had ik dat al eerder beloofd, maar ik waarschuwde hem dat ik doorlopend een beetje stoned ben van de medicijnen tegen longontsteking. ,,Stoned is prima'', mailde hij terug. ,,Die VVD-ers zijn toch allemaal aangeschoten.''

Voor de eerlijkheid moet ik zeggen dat dat niet waar was.

Kertierkes

Op de Bedrijvencontactdagen deze week was een stand waar ze leuk uitgezaagde vormen hadden van piepschuim, ondermeer zo'n twittervogeltje.

,,Mag u zo meenemen hoor'', zei de vertegenwoordiger van het bedrijf. Je mag op Bedrijvencontactdagen meestal van alles meenemen. Het bedrijf bleek Kerst Koopman te heten en in IJlst gevestigd te zijn.

,,In IJlst?'', vroeg ik. ,,Wat moet je daar nou? Waarom niet in Sneek of Heerenveen?''

Dit hoorde de heer Kerst Koopman zelf, die verderop stond. ,,Binne jo wolris in Drylts west?'', brieste hij.

,,Jawel hoor'', zei ik. ,,Ik heb er zelfs familie wonen.'' (de foto bovenop dit weblog is in IJlst gemaakt, bij de inmiddels verkochte boerderij van omke Johannes). Dat veranderde de zaak en we kwamen over omke Libbe en over piepschuim aan de praat.

,,Mooi dat je er van alles in kunt uitsnijden'', zei ik. ,,Maar kun je het ook voor meer gebruiken dan voor reclamemateriaal?''



Kerst Koopman sleepte bovenstaande oranje stoel erbij. Die is van piepschuim met een coatinglaag. Eerst heette hij ketierke, omdat er precies een kwart uit de cirkel - een kwartier uit de klok, dus - ontbrak. Maar die zat niet zo lekker. Dus nu is het een soort 20 minuten.

,,Ga er maar op zitten'', zei Koopmans.

Het zat wel redelijk. Beetje tuinstoel-achtig.

,,Zou mooi zijn voor buiten'', zei ik. ,,Maar je kunt het daar niet laten staan natuurlijk. Dan blijft er niks van over.''

Dit was Koopmans eer te na. ,,Het is hard hoor! Sla er maar op.''

Ik gaf een tikje.

,,Harder!'', spoorde Koopmans aan.

Ik sloeg iets harder en mompelde: inderdaad!

Dit ging Koopman te langzaam. Hij gaf een daverende klap op de rugleuning en begon erna als een bezetene tegen de zijkant van de stoel te schoppen.

,,Dit kan hij best hebben'', zei hij. Nog zo'n harde schop.

Het scheelde weinig of hij had ergens een brandweerbijl gehaald om ermee op de stoel in te hakken. Alles om mij ervan te overtuigen dat je met piepschuim verbazingwekkende dingen kunt doen.

(de bovenste foto is van Linda Zeggelaar)

Your ass is mine

Jaren terug had een ouder Iers echtpaar uit Dublin - de man zei dat hij in zijn jeugd James Joyce wel eens had gezien - veel plezier om mijn voornaam. We zaten in hetzelfde hotel, in Salou.

Ze legden uit dat ,,assing around'' bij hun slang was voor die mensen in een groep die maar wat met de handen in de zakken staan, terwijl de rest aan het werk is.

De term kwam weer boven omdat collega Pier Abe me bovenstaande foto stuurde, van een bordje in het Verzetsmuseum. Hij dacht dat ik het allang gezien had. Mocht dat zo zijn, dan heb ik het verdrongen.