Pauze

Pauzes in films, daar heb ik een hekel aan. Is de spanning in de film opgelopen, zoals gisteren in 'United 93', floepen de zaallichten aan en loopt iedereen weg om snoep te halen. In Leeuwarden doen ze het altijd, soms zelfs middenin een scene.

Als ik in een jaar honderd films met een pauze zie, heb ik dus op zijn minst honderd kwartier zitten wachten tot de lichten weer zouden doven. Dat is per jaar iets meer dan een dag, die de bioscoop van mijn leven afsnoepte omdat ze zonodig hun veel te dure bekers cola willen verkopen.

En dan heb ik het nog niet eens over de films die ik in die verloren dag had kunnen zien.

Ericsson

Johannes was gisteren jarig, en hij liet trots de telefoon zien die hij laatst op een rommelmarkt heeft gekocht. Het is een Ericsson uit 1958, Johannes weet zulke dingen. ,,Hij is net zo oud als mijn broer Jaap'', meldde hij.

Het is een echte, robuuste telefoon, met een hoorn die lekker zwaar in de hand ligt.

Om te demonstreren hoe fantastisch het toestel rinkelt verschool Johannes zich op zijn slaapkamer, en belde hij zijn vaste nummer met zijn mobieltje. Je hoort eerst een 'ping' (was ik al helemaal vergeten) en dan pas het gerinkel. Als je opneemt, klikt er eerst iets.

Wat ik ook vergeten was: zulke telefoons hadden voorin een vakje voor een stukje papier in met je eigen telefoonnummer. Dat stond er bij ons thuis in elk geval op. Achteraf vraag je je af, waarom dat eigenlijk nodig was.


Hij staat ook heel goed bij Johannes zelf.

Men vraagt

In Diever wordt elk jaar een stuk van Shakespeare opgevoerd, in een openluchttheater. Als je erheen rijdt kom je door het mooie Frederiksoord, waar een fraai, ouderwets uitziend hotel op de tweesprong staat. 's Avonds is het verlicht, tot na middernacht.

Vannacht op de terugweg zette ik de auto neer om te proberen er een foto van te maken. Zo vaak kom ik hier tenslotte niet voorbij.

Terwijl ik mijn auto als statief gebruikte (vandaar dat het zo spiegelt) was er een meneer met een stropdas uit het gebouw komen wandelen. Hij had ook een snor, meen ik.

,,Men vraagt zich af, wat u aan het doen bent?''

,,Ik vind het een mooi gebouw en ik probeer er een foto van te maken'', zei ik met het gevoel of ik met iets strafbaars bezig was.

,,Ik ben niet van de belastingdienst hoor'', voegde ik toe. ,,Of de bvd.''

De man zei niks. Er was nog een heer naar buiten gekomen. Die zei ook niks.

Ik drukte een paar keer af, probeerde nog wat smalltalk over het bedrijf, en vond het wel mooi geweest. Drenthe, zeggen ze wel eens, hangt aan elkaar van turf, jenever en achterdocht. Of dat van de turf en de jenever klopt, weet ik niet zeker.

(Het is helemaal geen mooie foto, overigens)

Bubble rings







Lars maakte me attent op een filmpje met een eigenaardig fenomeen: duikers die ringen van lucht uitblazen. Ze kunnen er zelfs een rood dingetje aan hangen, verbazingwekkend. Het is Japans, natuurlijk. Daar doen ze zulke dingen.

Jetzt geht's losss...

In de trein naar Utrecht stapten vanmorgen (woensdagmorgen) vier jongens in, allevier met blikje bier in de hand en in het oranje gekleed. Eentje had zo'n plastic wehrmachthelm op, ook oranje, met de tekst 'Jetzt geht's losss...'.

Ze installeerden zich in zo'n tussengang in de trein (perron heet dat geloof ik), waar van die klapstoelen zijn. Overal lag oranje confetti, want een van hen had de tas laten vallen. Bij elk station begonnen ze brullend te zingen en op de wanden te trommelen.

Ze kwamen uit Leeuwarden, vertelden ze, en reisden vandaag naar Frankfurt, om er hopelijk te feesten met andere oranjefans. ,,We hebben al kaartjes'', vertelde de jongste, een zestienjarige. Ik dacht dat hij bedoelde voor de wedstrijd Nederland-Argentinie, maar het waren kaartjes voor de trein van Utrecht naar Frankfurt. In plastic tassen hadden ze blikjes bier mee.

,,Dat zijn van die dronken lui'', zei iemand achter me in de coupe afkeurend, toen de knapen weer op de wanden trommelden.

,,Ja'', zei een Rotterdamse mevrouw verderop. ,,Ik zag ze vanoggend om hallef ellef al aan het bier. 't Is maar waar je zin in hebt, het is niet eens warrem weer.''

Ze wekten inderdaad de indruk dat ze te vroeg piekten. Ik stelde me voor hoe ze een paar uur later in Frankfurt aan zouden komen, een beetje duf van het bier, op een misschien wel uitgestorven station in een stad waar ze de weg niet weten. Ik was er graag achteraan gereisd om het te zien, maar ja, ik had geen kaartje.

(De foto is op het station van Utrecht)

Jetzt geht's weiter

De vier Leeuwarders hebben het gehaald, las ik in de krant van gisteren: collega Robert-Jan Speerstra sprak met hen in Frankfurt. Bij de grens hadden ze wel de wehrmachthelm moeten inleveren. Een T-shirt met de tekst 'Wo ist mein Fahrrad' mocht aanblijven. De jongens waren flink aangeschoten geweest, zei Robert-Jan.

Hangen

Zondag heb ik een tijdlang aan de planeet aarde gehangen, als het ware, met tweeduizend anderen. Het was bij een kunstproject van Oerol op Terschelling, waar we op uitgegraven ringen op het strand bij Formerum werden neergelegd.

Daar zouden een overvliegende satelliet ons op de foto zetten, maar kunstenaar Rob Sweere kon dat niet garanderen, want kennelijk is het met satellieten moeilijk afspraken maken. Daarom kwam er ook een vliegtuigje over met een fotograaf erin.

Het was de bedoeling dat we er een half uur zwijgend zouden liggen (dat gebeurde ook, heel eigenaardig, zo'n doodstil strand) en over het heelal na zouden denken, omdat we daar tenslotte toch naar lagen te kijken.

Ik dacht na een tijdje vooral, dat ik me van tevoren had moeten insmeren. Want het heelal - en vooral de zon - keek ongenadig naar ons terug. Ik heb er nog een rooie kop van.



(De foto bovenaan heb ik op goed geluk gemaakt door het fototoestel omhoog te houden, de tweede foto is kort nadat Rob Sweere met een scheepsbel had aangegeven, dat het half uur voorbij was. Iedereen ging rechtop zitten en klappen. ,,Ik ben heerlijk tot rust gekomen'', zei de mevrouw naast me. Hieronder staat de foto vanuit de satelliet of het vliegtuigje. Ik lig op de zevende cirkel, met die verbrande kop).